Een nieuwe dag

Vorige week kwam ik een oude schoolgenoot tegen. Laten we hem Dirk noemen. Dirk had ik al vele jaren niet meer gezien. Ik woon hier en hij zo’n 250 kilometer elders. Dat we elkaar tegenkwamen was al bijzonder. We herkende elkaar overigens meteen, wel wat grijzer, maar toch.

Het gesprekje wat volgde was er één, zoals die gaan. Hoi, hoe gaat ie? Nu is Dirk geen prater, meer iemand die wat zegt, zonder echt op een antwoord te wachten. Best wel zelfverzekerd, althans, zo kende ik hem van die schooltijd, en zo herkende ik hem nu ook. Het was een kort en wat oppervlakkig gesprekje.

Enige dagen later kreeg ik op de sociale media een vriendschapsverzoek, je raadt het al, van Dirk. Voordat ik het vriendschapsverzoekje zou accepteren, kijk ik altijd even snel naar het profiel. Zo ontdekte ik dat Dirk nog niet zo lang geleden weduwnaar was geworden. Zijn profielfoto was recent veranderd in een foto van zijn vrouw. Hij had er niets over gezegd.

Weduwe of weduwnaar worden of wees, het zijn live-events die een grote impact hebben. Het komt op je pad, soms verwacht, soms onverwacht. Zelf was ik rond de 40 toen ik wees werd. Weet nog heel goed dat het mij een bijzonder gevoel gaf, niet alleen het verlies van de laatst levende ouder, maar ook dat er ‘iets’ breekt. Een soortgelijk gevoel overkomt ook de achterblijver als een levenspartner komt te overlijden. Als je wat verder weg in de lijn zit, een broer, zus of neef, nicht, goede vriend(in), kan dat gevoel er natuurlijk ook zijn. Zeker als je een warme relatie hebt en elkaar vaak ook ziet en spreekt. De grote gemene deler is dat je iemand gaat missen die er voor jou ertoe doet, op wat voor manier dan ook.

Nu is de impact voor het gemis van je levenspartner natuurlijk anders dan andere relaties. Het woord zegt het al ‘levenspartner’ iemand waarmee je samen door het leven trekt. Er is niet alleen het grote verdriet. Ook het levensritme veranderd en de achterblijver komt vaak voor zaken te staan, waar hij/zij voorheen niets mee te doen had. Het verlies is meer dan alleen de verwerking van het verlies.

Stoere Dirk is geen prater, maar achteraf zie ik hem nog in het gesprekje. Nu met de kennis dat hij net zijn vrouw had weggebracht, moest ik even aan hem denken. Hopelijk heeft hij steun in zijn omgeving en kan hij na het verdriet de nieuwe dag, die altijd komt tegemoet treden, en zijn leven op een andere manier weer invulling geven die de moeite waard is om te leven.

+-