Werken
Ze keek me strak in de ogen aan. Angstig misschien. Werken?
Laatst kwam ik een oude vriendin tegen en zoals zo vaak raak je dan aan de praat en heb je het zomaar over je kinderen. Zo vertelde ik haar dat mijn kinderen allebei aan het werk zijn. Beide een baan hebben waar ze ook best wel mee tevreden zijn. Redelijk betaald, goede voorzieningen. Mijn vriendin luisterde vooral en vertelde niet zoveel. Sterker nog, ze leek het zelfs wat moeilijk te hebben haar verhaal te doen.
Nu is het mijn vak om te luisteren en mensen hun verhaal te laten houden. Dat lucht vaak op en het geeft mijzelf ook een goed gevoel als een ander zijn of haar verhaal kwijt kan. Dus ik deed wellicht wat bewust en onbewust mijn ding. “Hoe is het eigenlijk met Liselotte?” De vriendin was verbaast dat ik de naam van haar dochter nog wist. Nu was dat minder moeilijk om te onthouden, want mijn zoon en haar dochter zijn op dezelfde dag geboren en even oud. Bovendien kende mijn zoon Liselotte ook, ze zaten op dezelfde school en hadden af en toe nog wat contact. De vraag opende het gesprek.
Liselotte ging het niet zo goed mee, zo vertelde de vriendin. Ze woonde nog bij haar moeder en had na de vmbo eigenlijk niet zoveel meer gedaan aan scholing. Ze ging werken, althans dat was haar idee en bedoeling. De vriendin vertelde dat ze een maand of 7 had gewerkt. Daarna nauwelijks nog, ze hield het nergens lang uit. Liselotte zou net als mijn zoon dan toch al zo’n 16 jaar van school moeten zijn en dan 7 maanden vast aan het werk geweest.
De oude vriendin vertelde dat ze Liselotte steeds gemotiveerd heeft om toch aan de slag te gaan, of weer naar school. Zonder resultaat. Eigenlijk vond Liselotte het wel best zo. Ze heeft een dak boven haar hoofd, de was wordt gedaan en ze kan aanschuiven aan de maaltijd. De oude vriendin maakte zich wel zorgen om haar dochter. “Ze zou toch nu zo langzamerhand voor zichzelf moeten kunnen zorgen”.
s’ Avonds overdacht ik de ontmoeting en het gesprek met mijn oude vriendin. Moest denken aan een reclame waarin een jongeman door zijn ouders uit de stoel uit het huis werd weggespoten. De situatie voor mijn oude vriendin en Liselotte is een patstelling die al jaren voortduurt. Liselotte die het maar niet lukt om aan het werk te blijven en de moeder die ‘hotel Mama’ naast haar baan in de lucht hield. Misschien dat ze er eens iemand bij moeten halen om die patstelling te doorbreken. Er zal waarschijnlijk veel ‘onder’ liggen dat eerst moet worden opgeruimd om verder te kunnen. Dat verklaarde misschien ook wel haar angstige blik op mijn vraag of Liselotte aan het werk was.
