Closed

Al ruim twee jaar is de wereld in de ban van de pandemie. De wereldbevolking van 2021 kan zich er niet aan onttrekken. Wetenschappers, politici, wereldverbeteraars, wie of wat dan ook, het overspoelt de mensheid met onzekerheid in het dagelijks bestaan, wat we ooit als normaal beschouwde lijkt verder weg dan ooit.

Gisteren kwam ik in gesprek met een jongeman van rond de 30. Vrijgezel met stevig werk in de scheepvaart. Hij vertelde dat hij al langere tijd er van baalde dat hij niet zijn ding kon doen. Steeds weer beperkingen, geen kroeg, geen vakantie. Dan weer een coronacheck die niet werkte en dan weer dit en dan weer dat. Dagelijks rond 06.00 uur op pad en eind van de week, na een werkweek van 50 uur, flink uitgewoond te zijn en dan geen uitlaatklep beschikbaar. Je wordt er moedeloos van.

Zelf ben ik van een andere generatie en dat merk ik ook als ik me zo probeer te verplaatsen in die jongeman van rond de 30. Toch kan ik heel goed invoelen wat het is als je beknot wordt in je mogelijkheden, je bewegingsruimte, de vrijheid om te kunnen doen en laten wat je wil na een week van heel hard werken. Doet mij altijd wat terugdenken aan de militaire dienst. Afdwingen, afknijpen, geen kant op kunnen en bevelen opvolgen, zonder zelf een keuze te hebben. Daar had ik last van en sommige maten haakte af met een psychologisch rapport in de volksmond “S5” geheten. Oftewel voorgoed ongeschikt voor het militaire vak. Dat betekent dat je een psychische of persoonlijkheidsstoornis hebt en in die tijd ook een handicap hebt bij het solliciteren.

De jongen van 30 en de militaire diensttijd bleef wat door mijn hoofd spoken. Bedacht dat vele jongeren nu soortgelijke gevoelens meemaken doordat de overheid maatregelen neemt tegen de pandemie. Kan me goed voorstellen dat zij soortgelijke gevoelens hebben als ik toen ik in de middle of nowhere op kamp was. Geen kant op kunnen, geen keus hebben. Wat ik nog goed weet is dat mijn goede moed vooral bleef door de kameraadschap en de wetenschap dat het na de 18 maanden zou stoppen. In die moeilijke momenten kon ik naar buiten blijven kijken naar de ruimte, de vrijheid.

Nu is het soms heel moeilijk om onder omstandigheden het licht te blijven zien schijnen. Het helpt om daarover te (blijven) praten. Dat kan je doen met vrienden, familie, kennissen of andere vertrouwelingen. Soms helpt het om juist iemand te vinden die wat verder van je af staat en die er ook nog voor geleerd heeft. Weet dan dat je altijd met mij contact kan opnemen. Zo’n eerste gesprek kost je niks en kan soms al wat lucht geven.

De Lock Down zorgt er voor dat er weer bordjes op de deur van ‘we are closed’ worden gehangen. We are not closed!