Die rottige muur altijd…

Ondanks dat ik nu lijfelijk minder mensen ontmoet, spreek ik zo af en toe nog wel iemand. Beeldbellen, telefoon of op fysieke afstand. Zo kwam ik deze week een oud-collega tegen. Hoe gaat het? De bekende vraag die we elkaar stellen na een poosje van elkaar niet gezien hebben.

“Het gaat wel goed, ik <…>” Het gesprek kabbelde voort, totdat we het over het werk gingen hebben. Zowel voor de oud-collega als voor mij is na een reorganisatie er nogal wat veranderd. De oud-collega volgde min of meer het werk wat overging en kwam terecht in een andere setting. Zelf bleef ik bij de organisatie en kreeg bijna voor 70% andere werkzaamheden en ook mijn setting veranderde. Verandering, niet vrijwillig, maar door externe omstandigheden. Denk dat bijna iedereen in deze dynamische wereld er wel eens mee te maken heeft gehad of er nog mee te maken krijgt. Denk maar aan de gevolgen van de Covid-19 uitbraak.

Toen we het gesprek beëindigd hadden bleef het nog wat na spoken in mijn hoofd. Ben nogal visueel aangelegd, dus ik zie vaak beelden in plaats van woorden. Ik zag mezelf en de oud-collega omringd door opgetrokken muren. Een muur van onbegrip, een muur van afstand, een muur van zorg, een muur van teleurstelling. Gelukkig zag ook wel wat gaten in die muren. Door die gaten zag ik nut en noodzaak van de reorganisatie, het vertrouwen dat het wel weer goed komt, dat we even door de zure appel heen moesten bijten.

Muren die ons omringen. In de oude tijd om het fort heen ter bescherming. Tegenwoordig om mensen binnen te houden die we liever niet buiten willen hebben. Beide zijn goed, maar we hebben wel gaten nodig om verder te kunnen. Als we alleen omringd zijn door muren, waar we niet in of uit kunnen dan komt het niet goed met ons. Daar zijn wij als mensen niet voor gemaakt.

In mijn praktijk wil ik er zijn voor mensen die met dat rottige gevoel lopen van die muren. Schroom je niet om het contactformulier in te vullen voor een eerste stap om hierover in gesprek te komen.