Dragen
Wij mensen dragen wat af…. nu in deze uitzonderlijke tijd helemaal. Onze mentale rug kraakt en piept.
Het is echt heel veel jaren geleden, tijdens mijn opleiding. Supervisie. De Supervisor hield me een spiegel voor; “je bent Atlas niet”. Ik weet nog dat ik het even moest opzoeken. In een encyclopedie, Google was er nog niet.
Atlas is een figuur uit de Griekse mythologie. We komen dit figuur ook tegen op het Paleis op de Dam in Amsterdam. Staande op het fronton aan de achtergevel aan de Nieuwezijds Voorburgwal torst Atlas de wereld op zijn schouders.
De boodschap was wel duidelijk overgekomen door de supervisor. Ik had even te veel ballast op mijn figuurlijke schouders.
Als een luchtballon de lucht in moet dan werd in vroeger dagen ballast geloosd. Als het gewicht minder werd dan steeg de ballon naar een mooie hoogte voor verste uitzichten. Niet te veel, want dan werd het te hoog en gevaarlijk. Een ballon was niet gemaakt voor de ruimte.
Alle mensen hebben een bepaalde ballast te dragen en misschien zelfs ook wel eens nodig om te kunnen vliegen op een mooie hoogte voor de verste uitzichten. Maar het klopt. Wij zijn Atlas niet en hoeven de wereld niet te dragen. Daar zijn we niet voor gemaakt. Nu juist in deze tijd stoppen we steeds meer in onze ballastzakken en we gooien misschien deze zakken nog nauwelijks van ons af. Mag ik u een tip geven? Vul uw ballastzakken wat minder. Probeer je geen zorgen te maken voor de dag van morgen, want de dag van morgen zorgt wel voor zichzelf. Elke dag heeft genoeg aan zijn eigen last. Kijk eens naar andere zenders, lees eens boek zonder gedoe. Zwijmel of lach weg bij een film en beperk u inname van negatief en zorgelijk nieuws. Het is snel gezegd, maar vergt oefening door gewoon te doen.
Misschien is dat voor u lastig, weet dat u altijd met mij in contact kan komen door het contactformulier in te vullen. Wil altijd helpen wat ballast te lozen.
Dank voor de tip! Wie weet zoek ik contact.