Als er geen woorden zijn…

Gisteren zag ik iemand op televisie in absolute wanhoop zitten. Een Syriër van 60. Op de puinhopen van zijn geboortegrond. Hij was alleen, weer alleen. Zijn hele familie was weggevaagd. Geen vrouw, geen kinderen, geen broers, zusters. Iedereen lag ergens onder de ingestorte huizen. Hij was er nog, maar dat was dan ook het enige. Zijn wens was dat hij het ook niet overleefd had.

Mijn gedachten vielen stil. Wat als mij….

Ik kon me er geen gedachte bij vormen; ik zou het echt niet weten. Als alles en iedereen om je heen wegvalt, wat moet je dan nog.

Deze ramp is exceptioneel en komt gelukkig niet zoveel voor. Het gevoel van wanhoop, geen zin meer om verder te gaan, dat wordt ook in ons land wel door menigeen ervaren. Ook al zijn we welvarend en hebben we nog mensen om ons heen waar we van kunnen houden.

Niets is universeel in het hoofd en emotie van een mens. De man in Syrië, de vrouw in Turkije of een meisje van 17 die bij het spoor staat. Wanhoop en machteloosheid kan er zomaar zijn.

Als dat je overkomt, mag je hopen en wellicht ook bidden dat er mensen voor je zijn. Gewoon om er voor jou te zijn, omdat er geen woorden zijn.