Oud

Kan ik je even spreken? Daar aan de andere kant van het café zat een bekend gezicht. Had hem nog niet echt opgemerkt. ‘Kom eraan… even gedag zeggen’. Ik zegde mijn relatie gedag en verwisselde van tafel.

Nog voordat ik wat kon zeggen, barste de man los. Ik ben er klaar mee, ik trek het niet meer. In mijn geheugen griste ik naar wat ik nog zo van hem wist. Hij zag er vermoeid uit. “Ben 80, ik kan er niet meer tegen. Wat moet ik hier nu mee? ” Ik vroeg hem waarmee??

Hij vertelde dat in zijn familie een neef en nicht te horen hebben gekregen dat ze ‘uitbehandeld’ zijn. Weer moest hij zich opmaken voor afscheid nemen, terwijl zo vertelde hij al zoveel familie en vrienden heeft moeten wegbrengen.

Had oprecht met hem te doen. Mijn geheugen liet me niet in de steek, wist dat hij al jaren geleden zijn vrouw en kind had verloren op een niet natuurlijke wijze. Zo uit het leven gerukt. Daar was het niet bij gebleven, met het ouder worden ontvielen hem vrienden en andere oudere familieleden.

Hoe ouder we worden, hoe meer we afscheid moeten nemen van mensen die ons dierbaar zijn. Er zijn dan momenten dat jezelf er ook wel klaar mee bent. Maar ja, er zin nog zoveel jongere leden van de familie die je dierbaar zijn, je kinderen, kleinkinderen. Daar ben je dan toch de opa, de vader van.

Ik sprak de man moed in en gaf hem mijn nummer voor als hij nog eens tegen iemand aan wilde praten. Met zijn kinderen lukte dat niet echt. Het verlies van de moeder en broertje drukte op het hele gezin. Ieder was daar op een eigen manier mee aan de gang gegaan.

De man was dankbaar om mij gezien en gesproken te hebben. Mocht u dit herkennen? Weet dat ik als counselor er voor u kan zijn.

I