Onzekerheid

Niet zolang geleden sprak ik een vrouw van rond de 30. Ze liep over van ambities en raakte niet uitgesproken over haar man. Bijzonder in één adem liet ze haar eigen ambities los en vertelde me vooral hoe haar man het had gemaakt en wat hij al wel niet voor haar over had. Veel bling, bling…

Ik kon het niet laten om het gesprek weer wat te bepalen naar de vrouw zelf. Immers met haar was ik in gesprek en ik spreek liever met mensen dan over mensen. “Mooi, dat je man zo geslaagd is en zoveel voor je over hebt. Hoe is het verder met jou gegaan? Ben je nog verder gegaan met het maken van die sieraden?”

De vrouw vertelde dat ze dat niet heeft doorgezet. Ze was er van overtuigd geraakt dat ze dit helemaal niet kon. Niemand zat op haar kunststukjes te wachten. Voor zichzelf hoefde ze het ook niet te doen. Ze kreeg eigenlijk alles wel van haar man. Het gesprek vorderde wat…. Na een minuut of twintig bleek dat eigenlijk al haar ideeën waarin zij zelf het initiatief moest nemen nooit echt zijn opgepakt.

De rode draad? De vrouw was bang om te falen en werd door haar omgeving niet echt gestimuleerd. Als ze er nou gelukkig mee zou zijn…

Maar dat was nou juist de reden dat we in gesprek waren geraakt. Ze was er niet zo gelukkig mee. Eigenlijk had ze alles… behalve een beetje zelfvertrouwen. Haar onzekerheid zat haar echt in de weg.

Dit gesprekje vond inmiddels al weer een jaar of wat geleden plaats. Mede daardoor ben ik in 2020 begonnen met mijn praktijk voor counseling. Het is heel goed mogelijk om onzekerheid om te buigen naar een gezonde positieve balans waarin iemand zichzelf niet overschat, maar zichzelf zeker niet onderschat.